Dinozorların Yeryüzünden Silinmesinin Sorumlusu, Dev Asteroit Olmayabilir!

Yeni bir araştırmaya nazaran, devasa bir asteroit Dünya’ya çarptığında ve gökyüzünü aydınlattığında anında ölen dinozorları anlatan teori, olayların gerçekleşme formu olmayabilir. Asteroitler daha evvel Dünya’ya çarptı ve tekrar çarpacak, bu yalnızca bir vakit sıkıntısı. Günümüzde NASA, asteroidleri daha yakından takip ediyor ve her gün yeni asteroitler keşfediliyor.

NASA, ESA ve Japon Uzay Ajansı ile pek çok başka kuruluş, asteroitler üzerinde çalışıyor ve hatta asteroitlere iniş bile yapıldı. Bilim insanları, bu asteroitlerin Güneş sisteminin ortaya çıkışının birinci günlerinden kalıntılar olduklarını düşünüyorlar. Asteroitler her boyutta, formda ve yörüngede karşımıza çıkabiliyor. Kimileri onlara ömrün yapı taşları diyor zira gezegenleri su ve organik moleküllerle tohumladıklarına inanılıyor. NASA’nın yeni DART misyonu de, bir asteroidin Dünya’ya çarpmasını önlemek için gerekli olan temel bilimi kavramaya çalışıyor.

Yeni bir araştırma, 66 milyon evvel Dünya’ya çarpan asteroitin birçok ömür biçimini anında öldürdüğünü, fakat çoğunluğun daha sonra yok olduğunu tez ediyor. Bu araştırma, gezegendeki tüm canlıların %70’inin kitlesel yok oluşuna, çarpmanın akabinde gelen karanlığın sebep olduğunu söylüyor. Gökyüzü, iki yıl boyunca güneşi engelleyen ağır bir kül, kurum ve parçacık bulutu tarafından engellendi. Dinozorlar ve çağın binlerce tipi de, uzun ve karanlık bir gecede hayatlarını kaybetti.

California Bilimler Akademisi Omurgasız Zoolojisi ve Jeolojisi Kısmı’ndan Peter Roopnarine, yeni çalışmayı Amerikan Jeofizik Birliği’nin yıllık toplantısında sundu. Roopnarine, WordsSideKick.com’a uzun bir soğuk gece teorisinin yeni olmadığını söyledi. Bununla birlikte, sadece son vakitlerde simülasyonlar ve modeller bu teorinin sağlam olduğunu kanıtlayabildi.

Roopnarine, güneş ışığının kaybolarak fotosentezi engellediğinde tüm besin ağlarının ve mahallî ortamların yalnızca birkaç gün içinde çöktüğünü söylüyor. Negatif döngü döngüsü olarak bilinen olayda, göktaşı çarpmasından kaynaklanan parçalanmış kaya ve sülfürik asit bulutları gökyüzünü kapladı. Bu da sıcaklıkların kıymetli ölçüde düşmesine ve yağmur üretmesine neden oldu. Yağan yağmur, orman yangınlarını teşvik eden bir formda asidikti.

Bilim insanları 300 fosil tipini modellediler ve %70’inin soyu tükenmeden evvel karanlığın ne kadar sürmesi gerektiğini belirlemek için simülasyonlar yürüttüler. Tiplerin birden fazla yalnızca birkaç hafta içinde yok olurken, bunların %70’ine ulaşmak için karanlığın en az iki yıl sürmesi gerekiyordu. Ayrıyeten çalışma, 200 günlük karanlıktan sonra topluluğun güzelleşmenin olmadığı bir yıkılma noktasına ulaşacağını ortaya koydu.

Yucatan Yarımadası yakınlarındaki Meksika Körfezi’nde, Kretase periyodunu şok eden asteroitin bıraktığı 150 kilometre genişliğindeki krater, NASA tarafından Memleketler arası Uzay İstasyonu’ndan hala görülebiliyor. Bu olayın tam manasıyla bir felaket olduğu inkar edilemez. Fakat görünene nazaran, en azından bu yeni teoriye nazaran, asıl dinozor katili asteroiti takip eden uzun, soğuk geceydi…